लहरे देखे लोग बोले, कितना प्यारा सागर ..
और किनारे खडे हुए, साथ मे लेके गागर...!!!
सागर पर मन मे दुखी, देख लोगो की आस ..
नमकीनसे इस पानीसे, कैसे बुझाये प्यास ...!!!
गागर रह गयी खाली, और लौट गए लोग ..
वही लहरे वही किनारा.. वही जनम के भोग ...!!!
तबसे मनमे बात लिये सागर है अकेला ..
चांदनी की रात है पर दिल मे नही उजाला ...!!!
जाने कहा से आया जोगी बात यही समझाई
जन्मों के इस बंधनकी लडी नयी सुलझाई ...!!!
क्यों ये अकेलापन, किस कारन ये तनहाई ..
दुखो की गंगा बहते बहते तुम्ही में समायी ...!!!
दुःख कोई बड़ा किसी का.. कही किसीका महीन ..
जगके आसू पीकर सागर हुआ नमकीन ...!!!
ह्रदयपीड की किरणों से दुःख की भाप बने ..
खारेपन का निशान नहीं... बस बादल घने ...!!!
कारे कारे बादल यू जब छु जाये आसमान ..
सौंधी खुशबू गीली बूंदों में भीगे ये जहाँन ...!!!
उसी जमीनपे खडे है लहलहाते ये धान ..
इन्ही मीठे फलोंको पाकर तृप्त जग के प्राण ...!!!
लहराता खुश हुआ सागर मन ही मन मे ..
वो जोगी आन बसा है मेरे इन नैंनोंमे ...!!!
ओ जोगी तेरे एहसान, तू बता तेरा क्या नाता ..
बोला जोगी.. दू:ख बनके मैं तुझमे ही मिल जाता ...!!!
आदिम कालसे तेरी लहरे गाये मेरे गान ..
जुदा कहा मै तुमसे, तुम ही मेरी पहचान ...!!!
तबसे लेके आज तक इन दोनों का है नाता..
जोगीकी आहट पे सागर नैनोसे छलकता ..!!!
- भक्ती आजगावकर
धन्यु अभिषेक ... :)
खूप सुंदर कल्पना आहे....सखी कविता छानच आहे.
ReplyDeleteसागराबद्दल खूप जणांना ओढ असते, ती विशालता, तो लाटांचा पसारा, आणि धीरगंभीर आवाज....ओहोटीची शांतता आणि पावसाळ्यातला उधाणलेला समुद्र....त्याच्या मनातले तुझ्या कवितेत उतरले आहे....मस्तच!
धन्यवाद श्रिया
ReplyDeleteसमुद्र... तो तर त्या सख्यासारखाच ... निळा... अथांग निळाई ने अंतर्बाह्य भारून टाकणारा.. नाते हे किती तरी पूर्वीचेच... तरी प्रत्येक लाटे सरशी नित्य नूतन वाटणारे ///
कामासाठी कफ परेड ला जायचे तेव्हा कित्येक संध्याकाळ याच्या नावे होत्या... शेवटच्या संध्याकाळी सोबत बसून, डायरीत जपून घेऊन आले होते... आठवणींची पाने उलटली, पापणी मिटली की परत गळाभेट... त्या बद्दल लिहेनच पुन्हा कधी...
पण ही कविता अशी तशी नकळतच झाली... :) आपल्याच आतल्या समुद्राची .... :)
............................................ gr8 ! nishbd ....!
ReplyDeleteस्वागत अतुल :)
ReplyDeleteधन्यवाद!!!